Przyczyna powstawania tej choroby nie jest dokładnie wyjaśniona. Wiadomo, że czynniki genetyczne, mikrourazy ręki oraz pewne zawody predysponują do jej wystąpienia.

Choroba dotyczy najczęściej palca V, IV oraz kciuka.

W postaci mniej zaawansowanej, objawia się wyczuwalnym pogrubieniem pasm bądź guzkami w obrębie rozcięgna dłoniowego, nie powodując przykurczu palców. W postaciach bardziej zaawansowanych, przykurcz palców jest obecny i może znacznie i trwale upośledzać prawidłową funkcję ręki. Jeśli pogrubiałe i przerośnięte pasma rozcięgna dłoniowego uciskają nerwy mogą także wystąpić dolegliwości bólowe i zaburzenia czucia na palcach. Postęp choroby jest trudny do przewidzenia i uzależniony jest od czynników indywidualnych. Z czasem osoby dotknięte tą chorobą miewają trudności w czynnościach takich jak mycie, noszenie rękawiczek, powitalny uścisk dłoni, wkładanie rąk do kieszeni.

Sposób leczenia zależy od stopnia zaawansowania choroby.

W postaciach mało nasilonych tj. bez przykurczu palców i dolegliwości, zalecane jest postępowanie zachowawcze. W bardziej zaawansowanych stadiach tj. z przykurczem palców i dolegliwościami dr Pietrasik stosuje 3 sposoby leczenia:

1. zastrzyk z kolagenazy i mechaniczne przerwanie przykurczających pasm,
   
   
2. przerwanie przerośniętych pasm igłą iniekcyjną (fasciotomia igłowa) z przeszczepem własnej tkanki tłuszczowej,
   
   
3. chirurgiczne usunięcie przerośniętych pasm rozcięgna dłoniowego.

W czasie konsultacji przedoperacyjnej, po zebraniu informacji i zbadaniu chorego dr Pietrasik proponuje najlepszy w danym przypadku sposób leczenia, gdyż nie u wszystkich chorych w/w metody mogą być równie skuteczne. Omawiane są także możliwe powikłania i spodziewane efekty leczenia.

W zależności od przyjętej metody, leczenie choroby Dupuytrena przeprowadzane jest w znieczuleniu miejscowym (zastrzyk z kolegenazy, fasciotomia igłowa z przeszczepem tłuszczu) lub blokadzie regionalnej nerwów ręki (usunięcie chirurgiczne).

Pacjent opuszcza klinikę w dniu zabiegu.

Po leczeniu konieczne jest unieruchomienie ręki w łusce grzbietowej i elewacja kończyny do zagojenia ran co zwykle trwa 2-3 tygodnie. Po tym okresie wskazane jest podjęcie ćwiczeń rehabilitacyjnych usprawniających rękę i podtrzymujących efekt leczenia.

Powrót do normalnej aktywności fizycznej operowanej kończyny uzależniony jest od zastosowanej metody i waha się w przedziale od 1 do 3 miesięcy.

Powyższa prezentacja jest tylko skrótową informacją i nie zastępuje konsultacji medycznej.