Choroba Dupuytren’a to patologiczne pogrubienie powięzi na dłoniowej powierzchni ręki, mogące obejmować również palce i powodować ich przykurcz.

Przyczyna powstawania tej choroby nie jest dokładnie wyjaśniona. Wiadomo, że czynniki genetyczne, mikrourazy ręki oraz pewne zawody predysponują do jej wystąpienia.

Choroba dotyczy najczęściej palca V, IV oraz kciuka.

W postaci mniej zaawansowanej, objawia się wyczuwalnym pogrubieniem pasm bądź guzkami w obrębie rozcięgna dłoniowego, nie powodując przykurczu palców. W postaciach bardziej zaawansowanych, przykurcz palców jest obecny i może znacznie i trwale upośledzać prawidłową funkcję ręki. Jeśli pogrubiałe i przerośnięte pasma rozcięgna dłoniowego uciskają nerwy mogą także wystąpić dolegliwości bólowe i zaburzenia czucia na palcach. Postęp choroby jest trudny do przewidzenia i uzależniony od czynników indywidualnych. Z czasem osoby dotknięte tą chorobą miewają trudności w czynnościach takich jak mycie, noszenie rękawiczek, powitalny uścisk dłoni, wkładanie rąk do kieszeni.

Sposób leczenia zależy od stopnia zaawansowania choroby.

W postaciach mało nasilonych tj. bez przykurczu palców i dolegliwości, zalecane jest postępowanie zachowawcze. W bardziej zaawansowanych stadiach tj. z przykurczem palców i dolegliwościami

Dr Pietrasik stosuje 2 sposoby leczenia:
– przerwanie przerośniętych pasm igłą (fasciotomia igłowa) z przeszczepem własnej tkanki tłuszczowej
– chirurgiczne usunięcie przerośniętych pasm rozcięgna dłoniowego.

W czasie konsultacji przedoperacyjnej, po zebraniu informacji i zbadaniu chorej ręki, Dr Pietrasik proponuje najlepszy w danym przypadku sposób leczenia, gdyż nie u wszystkich chorych w/w metody mogą być równie skuteczne. Omawiane są także możliwe powikłania i spodziewane wyniki leczenia.

W zależności od przyjętej metody, leczenie choroby Dupuytren’a przeprowadzane jest w znieczuleniu miejscowym (fasciotomia igłowa z przeszczepem tłuszczu) lub blokadzie regionalnej nerwów ręki (usunięcie chirurgiczne).

Bez względu na rodzaj zastosowanej metody, pacjenci opuszczają klinikę bezpośrednio po zakończeniu zabiegu.

Po leczeniu konieczne jest unieruchomienie ręki w łusce grzbietowej i elewacja kończyny do zagojenia ran, co zwykle trwa 2-3 tygodnie. Po tym okresie wskazane jest podjęcie rehabilitacji usprawniającej rękę i podtrzymującej efekt leczenia.

Powrót do normalnej aktywności fizycznej z wykorzystaniem operowanej ręki możliwy jest po zakończeniu rehabilitacji tj. po 4-10 tygodniach w zależności od zastosowanej metody.

Powyższa prezentacja jest tylko skrótową informacją i nie zastępuje konsultacji medycznej.